Kattenliefde

Gisteren was het world cat day. En ons Moppie wordt hier extra hard in de watten gelegd, niet alleen op die éne speciale dag, ze wordt altijd in de watten gelegd, maar net nu heeft ze speciale zorgen nodig.

Hier haar verhaal:
3,5 jaar geleden hebben Robin en ik Moppie uit mijn grootouders tuin gered. Ze was er gedumpt, we weten niet door wie, we weten niet wanneer, we weten niet hoe oud ze is.
Door verwaarlozing heeft ze chronische niesziekte. Dagelijks worden haar oogjes en neusje gereinigd en om de zoveel maanden wanneer haar niesziekte komt opzetten krijgt ze een kuur om het terug wat te kalmeren.

Sinds dit jaar is ze ook een nierpatientje. 5 dagen heeft ze aan het infuus gelegen om haar nieren te spoelen, sinds die ervaring (hoewel ze echt wordt vertroeteld bij onze dierenarts), gaat ze niet meer zo graag in het kattenmandje als ze nog maar eens naar de dierenarts moet.

Jullie moeten weten: Moppie is de liefste kat. Ze is heel stil, miauwt nauwelijks, ze is heel zachtaardig, ze zal nooit één nageltje uitsteken, enkel liefdevol haar pootje gebruiken om je weg te duwen als we weer maar eens haar oogjes moeten kuisen. Zelfs in het kattenmandje stapte ze van zelf als we naar die dierenarts gingen. Maar vanaf toen niet meer...

Nierpatientjes hebben vaak slechte tandjes. Ook Moppie. Ze had pijn en heel erg slechte tanden.
Afgelopen dinsdag werd ze geopereerd aan haar tandjes. Ik bracht haar met veel tegenzin naar de dierenarts, ook omdat ik er een heel slecht gevoel bij had. Wat als ze niet meer zou ontwaken? Ze is gevoeliger als nierpatient, we weten niet hoe oud ze is, ....
Moppie moest na de operatie aan het infuus om haar nieren te sparen bij het verwerken van de narcose. Toen ik haar 's avonds wilde halen, herkende ik mijn eigen kat niet meer. Ze was hyper, likte aan haar pootje (waar het infuus had gezeten) als een beest door het dolle heen. Ik moest wenen van haar zo te zien. De dierenarts en ik beslisten dan ook om haar daar te houden die nacht zodat zij haar konden kalmeren en haar pootje verzorgen want dat was geïrriteerd door het infuus.

Woensdag ging ik haar halen. Ze was extreem blij om me te zien en gaf extra veel kopjes, ook nu vond ik haar niet op zichzelf lijken, maar het kon natuurlijk dat ze extreem blij was me terug te zien.
In de auto in haar kattenmandje miauwde ze constant en was niet op haar gemak. Thuis liep ze in rondjes en achtjes, liep tegen alles aan, was erg onrustig, haar ogen waren wazig, ze schuurde tegen de kasten aan. Ze leek wel blind! Terug de dierenarts gebeld. Tijdelijke blindheid kan bij dit soort narcose, maar mag niet zo lang aanslepen...
Na goed veel te hebben gegeten (ze leek uitgehongerd) werd ze kalmer en kwam uitgeteld op mijn schoot liggen. Ze had last van extreme verlatingsangst, ze volgde me overal, wilde constant op mijn schoot liggen, we hebben deze nacht twee uurtjes moeten knuffelen omdat ik even was verdwenen om naar toilet te gaan.

Vandaag loopt ze terug normaler, haar zicht is nog steeds niet honderd procent, maar we gaan de goede richting uit! Ik heb zo veel traantjes gelaten, ik voelde me zo schuldig voor wat ik haar had aangedaan!

Hier lag ze deze ochtend lekker in het zonnetje te slapen, wat een schatje! (dit is het raampje naast het bed, ze lag dus nog steeds dicht bij me ;-)):

Ze heeft echt een klein trauma opgelopen, ik hoop dat we niet snel weer naar de dierenarts moeten, de arme duts!